காவிரிக் கரை மாதவியாள் குரல்

சித்திராபதியாள் யெனை அணைத்தாள்  ; தாயென்பதனால்
நித்திராபதியாள் யெனை அணைக்கவில்லை,;தனியென்பதனால்,
சித்திரைமதியாள் யெனைத் தகிக்கின்றாள் ; தளிரென்பதனால்,
உத்திராபதியாள் யெனைச் சுகித்திருக்க வருவாரெவரோ ?

மாடத்து விளக்கொளிரும், மையிட்ட விழியொளிரும்,
கூடத்து விளக்கணைத்து, மையிருட்டுப் பள்ளியறைப்
பாடத்து விளக்கமெல்லாம், மெய்கொண்டு விளங்கிடவே ?
ஓடத்து விளக்கணைத்து கொண்டுவந்த பொன் தருவாரெவரோ ?

மாசிலா குணங் கொண்டேன் ! மங்கை மாதவியாள்,தழுவிடவே
மாசாத்துவான் மகன் கொண்டேன் ! தங்கக் கொழுக்கொம்பெனவே!
காசிலா மனங் கொண்டோர் ? கட்டில் கணிகை என்க, கோவலனோ
மாசாத்தும் யென்மடிமஞ்சம் கண்டான் ! மாதவியென் மனசறிந்தவரவரே !

அன்றொருநாள் கோவலனொடு யான்வாழ்ந்த சுக வாழ்க்கையினை,
பட்டினத்தார் நோக்கட்டுமென கை கோர்த்து உலாவந்த கடற்கரையில்
பாட்டினைத்தான் யாழினிலே மீட்டிநிற்க, கானலென மறைந்திட்டான்?இன்றொருநாள் இப்படித்தான் ஆகுமென்றால் கானல்வரி வந்திருக்காதோ?

பரியகமும்,சிலம்பும்,சதங்கையும்,காற்சரியும்
பாடகமும் சிலிர்கின்ற கால்களிலே அணிந்ததெல்லாம்,
பரிவேந்தர் போற்றுகின்ற தலைக்கோலி ஆனதெல்லாம்,
பாண்டரங்கம் ஏறிநின்ற மாதவியாள் , மனங்கோணித் தவிப்பதற்கோ ?

காற்சிலம்பின் ஓசையிலே, காவிரியான் நகரதனை மயங்க வைத்தேன்
காற்சிலம்பிருக்குதிது போதுமென ,காவிரியைப் புறந்தள்ளி கண்ணகியை
காற்சிலம்புடனே சுமந்தபடி வைகை  கரையில் நடந்த மகன்,சிரமிழந்தான்
காற்சிலம்பால்எனக் கேட்டபின் வாழ்வது? மேகலையை சுமப்பதனாலன்றோ