வெகு நாட்களுக்குப் பின்...
நான். .
அங்கே சென்றிருந்தேன் !
அந்த அரச மரத்தடி பிள்ளையார் ...
காணாமற் போயிருந்தார்....?
உன்னைப் போலவே ?

நேற்றின் பொழுதுகளில்..
நீ
அமர்ந்திருந்த ..
அந்த ஒற்றைக் கல் கூட
சரிந்திருந்தது!
உன் நினைவுகளைப் போலவே ?

நீர் தளும்பிக் கொண்டிருந்த கம்மாய்
நீரின்றி
காய்ந்து வறண்டிருந்தது ..
உன் மனம் போலவே ?

நீயும்
நானும்
அமர்ந்து கால் நனைத்த
படிக்கட்டுகளில் மண் மூடியிருந்தது....
மெல்ல துளிர்க்கும் விழி நீரைத் துடைத்தபடி..
பக்கத்து மண் சரிவின் வழியாய் இறங்கினேன்...?

மணியொலி கேட்டது!
சொடலைக்கு பொங்கல் வைக்கிறார்களோ?
சுற்றிலும் தேடினேன்....
ஏலேய் மக்கா..
எப்ப வந்த ...
சொகமா ய்றுக்கியா ?

என்னத்தலே தேடுக. ..
பராக்க்கு பாத்துகிட்டு
பாக்கெட்டுல மணி அடிக்கிற போநை எடுல...
இப்பவும்..
நீ மாறலைலே...
எப்பத்தான் மாறுவியோ ?

லே ய்வனே
சாமியக் காணுமின்னு தேடுகையோ?
அதோ அந்த மண் மேடுதான் ..
இது அவளோட குல சாமியில்லா..
அவ பொறந்த நாளைக்கு வருவா..
பொங்கல் வைக்க...

முந்தானாள் கூட ..
வந்து பொங்கல் வச்சிட்டுப் போனாளே
இப்ப ஊர்ல எவனும்.....ம்ம்
என்றபடி தோள் தட்டி விட்டு நடந்தான்..
சுடலை முத்து என்கிற என் சினேகிதன் ..

மீண்டும்..
நான். .அந்த படிக்கட்டின்
ஓரத்து மண் மேட்டில் அமர்ந்திருக்கிறேன்..
முந்தானாள் என் பொறந்தநாளைக்கு கட்டின
வெள்ளை வேட்டி அழுக்காகும்..
மனையாள் திட்டுவாள் ...
அதெல்லாம் அப்புறம் பாத்துக்கிடுவம்...

கொஞ்சம் நேரமாயிடுச்சின்னா ...
என்னை எழுப்பி விடுறையா ?
சொடலை...
நான் கொஞ்சம் உறங்கணும். .
சொடலை..
சொல்லத் துடிக்குது மனசு....

சொடலை தூரத்தில்,,
நடந்து கொண்டிருந்தான்,,,,,,